Christina Pluhar - "Improvisations on Purcell"

Sinds enige weken ben ik in de ban van Christina Pluhar. Ik hoorde via ClassicFM meerdere malen een stuk langskomen, dat na bestudering van de playlist "The Mock Marriage" bleek te heten. "Wat een vreemd stuk", dacht ik en ging op zoek. Dat is tegenwoordig niet zo moeilijk meer, behalve Google hebben we Spotify (ik kan iedereen van harte een premium account aanraden!) en het intikken van de titel leverde het album "Music for a While - Improvisations on Purcell" op.

Zoals de titel al min of meer zegt: bewerkingen van stukken van Purcell. "The Mock Marriage" kende ik niet uit eerdere uitvoeringen, maar vele andere stukken wel, in wat men zo mooi noemt "authentieke" uitvoeringen, en zo kreeg ik een goed beeld van wat Pluhar er van gemaakt heeft.

Ehhh....heel anders. :-)

Vergelijk bijvoorbeeld "When I am laid in Earth" met hoe dat doorgaans gezongen wordt, of het bijna blasfemisch bruisende "Strike the Viol", met de uitvoering onder leiding van Gardiner, toch een heel goede dirigent, en je snapt wat ik bedoel.

Aanvankelijk dacht ik dat Pluhar een zangeres was uit de hoek van de lichte muziek die, net als bijvoorbeeld Sting met "Songs From the Labyrint" (liederen van Dowland) eens een zijsprongetje gemaakt had, een interessant experiment waar een moderne zanger(es) zijn/haar interpretatie loslaat op Renaissance-muziek ("Music or a While" is behoorlijk Jazzy), maar niets is minder waar: Pluhar is een specialiste oude muziek!(de Engelse Wikipedia-pagina over Pluhar is aanzienlijk schaarser met informatie!). Het is ook niet Pluhar die je hoort zingen op dit album, dat zijn Philippe Jaroussky (counter-tenor), Raquel Andueza (sopraan), Vincenzo Capezzuto (alt) en Dominique Visse (counter-tenor).

Klassieke, of in dit geval, oude muziek in een modern jasje is altijd goed voor tegenstrijdige opvattingen; Ekseption wist er al van mee te praten. Zo ook Nicholas Kenyon die op zondag 23 maart jl in The Observer schrijft:

From a group whose flair and inventiveness I have very much admired in a variety of baroque repertoire comes a real horror — an attempt to update Purcell to a classic of the jazz era. Turning Dido's Lament into lounge-bar smooch, and Music for a While into a lazy clarinet-dominated improv is just unbearable. The vigour of Wondrous Machine is completely dissipated; In vain the Am'rous Flute survives unscathed, all the odder in this context. They say great music can withstand anything, but now I'm not so sure.

Tja, kwestie van smaak. Hoewel ik mij af durf te vragen hoe saai Kenyon's smaak is. Ik denk dat het interessant is af en toe te spelen met de gedachte dat Purcell en andere grootheden uit de muziekgeschiedenis hun muziek anders geschreven zouden hebben als ze indertijd de beschikking hadden gehad over "onze" instrumenten als bijvoorbeeld de saxofoon.

"Music for a While" vind ik zo'n fascinerend album, dat ik er over gedacht heb het te kopen en dat wil wat zeggen; sinds het internet er is koop ik eigenlijk nooit meer CD's!

Ramses - De Recensie

Tijdens het bekijken van het vierde en laatste deel van de dramaserie "Ramses" deed ik, overmand door een grenzeloos gevoel van teleurstelling, een klein gedachte-experiment.
Stel dat de serie niet over Ramses Shaffy was gegaan, dat Ramses Shaffy misschien helemaal niet bestaan zou hebben, maar zou hebben gespeeld rond een fictieve zanger/cabaretier/levenskunstenaar die teveel dronk, homoseksueel was en in ook zijn verdere levenswandel en liedteksten tegen de bekrompen tijdgeest inging. En die we daarmee nú, veertig jaar later, zouden kunnen beschouwen als een morele bevrijder, een profeet. Zou iedereen nog steeds zo enthousiast zijn over deze serie? Ik denk het niet.
Deel één viel me al vreselijk tegen, maar ja, soms moet je er even inkomen hè. Ik moet bekennen dat ik deel twee gemist heb. Dat wil zeggen: ik heb hem niet gezien, want ik kon bij deel drie weer moeizaam aanschuiven; wel was de voorraad lege flessen in Shaffy's achtertuin significant gegroeid - vul het verhaal verder in en kleur de plaatjes. Net als indertijd bij "As the World Turns"; al zou ik willen dat het spel- en regieniveau van "As the World Turns" af en toe werd gehaald, want dat werd het niet.
Deel vier was het treurige dieptepunt: terwijl de camera ietwat overmatig de ogen en mond van acteur Maarten Heijmans bleef uitbuiten - het was me inmiddels aan reacties van BN-ers in talkshows al duidelijk geworden dat vrouwen daar op vallen - werd de begeleidingsband die om Ramses heen werd geformeerd om zijn carrière weer enigszins op de rails te krijgen totaal niet uitgeregisseerd. Bij de eerste aflevering dacht ik nog gewoon dat bijvoorbeeld Thomas Cammaert, die Joop Admiraal moest spelen, een wat zwakkere acteur was, maar die jongens van de band stonden er maar een beetje bij alsof ze zo van de straat waren geplukt om te figureren. Hou jij deze gitaar eens vast en ga jij daar eens achter de toetsen zitten en doe of je speelt en oja, bij de Chinees moet jij even een grapje maken over Nasi Ramses. Michiel van Erp, toch niet de eerste de beste, kon er kennelijk niet veel meer van maken.
In 2003, de nadagen van Ramses Shaffy, schreef Bas Steman: "Ramses Shaffy: Naakt in de orkaan", een "Ramses - de Belevingsbiografie". Al snel volgde "Ramses" - de Film van Pieter Fleury. Film gezien, daarna het boek gelezen. Niet helemaal de juiste volgorde, wel inspirerend. Er werden ook interessante kanten van Ramses belicht. Ramses - de CD met liedjes uit de film gekocht. Het viel me al op dat, als je die liedjes draait zonder de film er niet veel meer van over blijft. Maar de eerste tijd stonden film en boek nog in het geheugen, dus het ging nog wel.

Bij het overlijden van Ramses zei Marit, mijn vrouw, nog, 'zal "Ramses - de Musical" er ook wel snel komen'. En verdomd, ze had gelijk. Tijdens een koorfestival hoorde ik een koor "Ramses - de Medley" zingen. En nu dus de TV-serie. Of nee, de Drama-serie; TV-serie klinkt zo ordinair, net als uitmelken.
Daar gaat het natuurlijk niet om.
Het is tenslotte geen soap - al klinkt de aankondiging "over de jonge jaren van Ramses Shaffy" verontrustend. Liever geen "Wij zullen doorgaan". Het had sowieso wat mij betreft allemaal wel in één deel gekund.

Toegegeven: Ramses - de Mens was bijzonder.
In zijn tijd.
Zijn liedjes zijn, anno 2014, wel ietwat ehh..., nou ja, niet meer van deze tijd. En hoe groot is iemand eigenlijk als hij zijn talent niet weet te beheersen maar zijn leven verwoest met drank en drugs? Wat boeit mij een zangeres (Liesbeth List, gespeeld door Noortje Herlaar) die, ergens tussen bewondering en verliefdheid in, alles overboord zet voor Ramses, haar "raison d'être" ontleent aan haar tijd met Ramses, af en toe nog  mag komen opdraven om te getuigen van de Grootheid van Ramses, het verkondigen van Ramses - het Evangelie. Nederlands Existentialisme: wat De Beauvoir had met Sartre, had Liesbeth met Ramses. Een sneu "Could We Start Again, Please", een "À la recherche du temps perdu". Het was mooi, maar het is geweest. En wat geweest is, is geweest. 

Tijd voor iets nieuws, wat mij betreft moet het nu maar eens klaar zijn met de Ramses-verering.

Lekker Legoën.

Ik moest wel wat overwinnen toen ik hem zag in de webshop: de Mars Curiosity Rover in Lego.
Ik had al eerder naar zoiets staan kijken: bij V&D zag ik, juli 2012, een Star Wars maquette van Lego:

Ik schaamde me al om er een foto van te maken, maar toen even niemand in de buurt was trok ik mijn HTC en flits! Ook bij Blokker had ik al eens een paar keer staan kijken naar een model van de Death Star
Gelukkig te duur, zelfs voor mij :-)
Maar de Curiosity Rover maakte mij erg onrustig, om niet te zeggen: ronduit hebberig! Nog niet in Nederland verkrijgbaar, een goede reden om nog een weekje te wachten: was het niet een béétje kinderachtig? Uiteindelijk maar gewoon via het web besteld - het vernederende "voor mijn neefje" kon ik dus achterwege laten. Het bijgeleverde Nederlandstalige flyertje voor 10+ "word lid van de Lego-Club" heb ik natuurlijk gelijk weggegooid.
En 's avonds, gewoon in de huiskamer aan de eettafel, waar mijn jongste dochter van 18 aan zat te studeren, heb ik hem in elkaar ge-ikeaad.
Hij staat nu nog even te showen in de kamer, maar straks gaat hij naast mijn model van de Saturnus V- raket en mijn MaanGlobe bij mijn collectie ruimtevaart relikwieën. To Keep the Dream Alive.
"Zo gij niet wordt als kinderen" moet ergens in de bijbel staan, maar het voelt een beetje onzuiver aan om dat boek er nu eens wel, dan weer niet bij te halen als ik vind dat ik mijn gedrag moet rechtvaardigen. Daarom maar naar Aldous Huxley - een heel respectabele schrijver:

Het is eindelijk een feit!

Mijn nieuw vormgegeven website staat online! Zoals ik in mijn vorige post al schreef: ik was de oude op Drupal gebouwde website zat. Drupal is mooi, net als WordPress, waarop ik ook sommige websites gebouwd heb, maar ik kreeg genoeg van de vele updates, het geregeld moeten backuppen van de database, het willekeurig in onbruik raken van features die ik nou juist zo prettig vond en het toch uiteindelijk wat te krappe jasje, vooral qua design, waarin een door anderen bedacht sjabloon je dwingt. Met de vele mogelijkheden waren er even zovele onmogelijkheden.
Ik liep onlangs nog eens door mijn allereerste websites heen, van vóór het Web2.0 tijdperk. Ik heb ze bijna allemaal nog, gewoon op mijn harde schijf. Het zijn statische, op tabellen gebaseerde, pure html bevattende websites, door mijzelf ontworpen. Niets mis mee. Toegegeven, ze waren statisch, maar eigenlijk is dat tegenwoordig niet zo'n probleem meer, aangezien iedereen toch zijn dagelijkse Lief en Leed post via de Social Media. Het internet verandert waar je bij staat.
Dus: back to basics.
Kostte me nog een hoop moeite, de geplande lanceerdatum was 1 januari, de uitgestelde 6 januari, maar vandaag, 20 januari, heb ik hem vrijgegeven. Ik vind hem mooi :-)
De oude is er nog wel, op een geheim plekje, omdat ik nog een paar dingetjes moet overzetten. Nog zo'n nadeel van een CMS: je hebt niets meer op je harde schijf staan en een gebackupte databaas is helaas niet over te zetten naar een ander systeem. Handwerken dus, en daar zijn computers volgens mij niet voor bedoeld.
Wellicht zullen in de toekomst ook mijn andere websites eraan moeten geloven, maar nu eerst even tijd voor iets anders.

2014

Happy New Year etc. Temidden van alle goede wensen en voornemens zou het zomaar kunnen dat dit de laatste blogpost is op deze website, althans in deze vorm. Ik ben allang op deze website uitgekeken en ben, achter de schermen, een nieuwe aan het bouwen. Die had ik graag op 1 januari, vandaag dus, gelanceerd, maar dat is dan een van die goede voornemens die het niet gehaald hebben :-) Waarom nieuw? De huidige website geeft me niet de mogelijkheden die ik wil, terwijl de mogelijkheden die er zijn - bloggen - eigenlijk met de huidige stand van zaken op het internet niet zo belangrijk meer zijn. Bloggen, en dan vooral micro-bloggen, doe je anno 2014 via Twitter, FaceBook, Google+; in oplopende variëteit. Als het nog groter moet wordt het een artikel, een pagina, een story, en dan hoeft het eigenlijk niet meer via een blog. Maw, ik verplaats mijn blog naar Blogger, geeft integratiemogelijkheden met Google+, en - Redundancy Rules - een mirror naar WordPress (nog op te zetten), zodat ik mijn website voor mijn andere zaken kan gebruiken. Hopelijk weet je vanaf 6 januari - mijn nieuwe dead-line - meer. Sprekend over FB: daar waren heel wat goede wensen te zien, vooral in de vorm van mooie plaatjes en daar hou ik van. Hier volgen er een paar. De mooiste vind ik die van Second Life Musicians. Heb al anderhalf jaar niet meer aan 2Life gedaan, de reden heb ik hier beschreven, maar het plaatje is mooi.
Ik vind hem mooi vanwege het strakke in de vormgeving, maar hij wordt op de voet gevolgd door deze matrix-achtige, die zeer appeleert aan Kuehleborn's esthetiek:
Mijn AlterEgo Kuehleborn vindt de volgende ook wel leuk - en leuk is het enige dat erover gezegd kan worden, want echt mooi is hij niet, vind ik:

Change is the essential process of all existence.

Da's waar en daarom maken we allemaal goede voornemens. Volgens mij kun je dat iedere dag opnieuw doen, maar kennelijk is de jaarwisseling zo'n moment dat je dat wat extra gewicht mee kan geven. Het moet natuurlijk niet al te vrijblijvend zijn, zoals bijvoorbeeld mijn wens om ooit een goede schaker te worden. Gaat me niet lukken, ook al schaak ik al jaren bij Chess.com: ik blijf steeds in mijn rating net onder de 1000 hangen. Was er één keer boven, maar de Tactics Trainer van Chess gaat dan ineens moeilijkere opgaven maken (een eindspel overzie ik nog wel redelijk, maar als het bord nog vol staat met stukken wordt het lastig voor me), dus ik zakte terug onder de 1000 voor ik er een slok op had kunnen nemen. En nu ik het over die slok heb: de feestdagen wens van Chess op FB zag er zo uit:
De grap is natuurlijk alleen begrijpelijk voor schaak-kenners. Maar de door Chess toegevoegde wens "be safe out tonight" kan iedereen snappen. In de lange rij likes en comments viel mij deze op: "go bash the bishop". Een home-run: een alliteratie, een grap voor schakers en (anti-)kerksen kunnen er hoop ik ook om lachen. Terug naar de goede voornemens: bij het familie-kerstdiner in mijn familie geeft sinds vorig jaar iedereen opening van zaken over zijn gerealiseerde doelen van het voorbije jaar en voornemens voor het nieuwe jaar. Sommigen mikken daarbij heel hoog. Ik denk dan altijd: waar mis ik iets? Want ik ben eigenlijk wel tevreden, met hoe het allemaal loopt in het algemeen en met mezelf in het bijzonder. Ik heb geen grote ambities, alleen nog wat bescheiden wensen - er valt natuurlijk altijd wel iets te verbeteren. Misschien zou ik iets minder bescheiden moeten worden.:-) Het al dan niet vervullen van mijn wensen is vrijwel uitsluitend bepaald door mijn permanente strijd met die karige 24 uur per etmaal. Er is zoveel leuks! Laat ik mijn voornemens voor 2014 eens spiegelen met die van een geestverwant op FB, Hashem AL-ghaili.

New Year Resolutions

Hier komen ze:
➤ Take Calculated Risks.
Check! Ik ben heel voorzichtig.
➤ Try One New Thing Everyday.
Dat lijkt bijna in tegenspraak met de vorige, maar ik hoef niet te bungy-jumpen. Iedere dag iets nieuws doen vind ik wat veel, laten we zeggen eens per week.
➤ Keep Questioning Everything.
Check!
➤ Read a Book Every Month.
Every Month?? Beetje weinig; ik vind eens per week beter, maar dat haal ik helaas ook niet. Afgelopen jaar 30 boeken gelezen, maar daar zaten een paar dikkerds bij (daarmee bedoel ik > 800 pagina's.) En dan heb ik het niet over de ca. negen die ik nog niet uit heb en de korte verhalen en artikelen die ik lees via tijdschriften.
➤ Learn a New Language.
Check, ben ik aan bezig. Al jáááren, maar het is zo'n moeilijke taal - ik blijf steeds hangen in les 8. :-( ➤ Write One Meaningful Paragraph Everyday. Dat is in 2013 redelijk op gang gekomen, al is het een non-fictieboek. Zal ik zeker voortzetten, hoewel nog niet voltooien. ➤ Do an Act of Kindness Everyday. Consider it done!
➤ Get Your Finance in Order.
Check!
➤ Play it COOL!
Ehhh... @#$%^%@@*&&$#$ :-)
➤ Do Everything You Mentioned Above.
Tja, dat is eigenlijk de belangrijkste! Want mijn lijstje - strikt geheim en anders dan de bovenstaande - heeft één grote valkuil: kan en zal ik ze allemaal kunnen vervullen? Tijdgebrek, ik zei het al. Of zijn mijn wensen niet zo bescheiden als ik denk? Dit lijstje met goede wensen - via Book Riot is iets realistischer:

Mooie lijst, leuk vormgegeven. (een andere versie op FB, zelfde tekst, maar gewoon wit op zwart) kreeg aanzienlijk minder likes en comments. Ik val voor de zinnen
➤ (May your coming year be filled with) Good Madness.
➤ I hope you read some fine books
➤ Don't forget to make some Art
De zin: "Kiss someone who thinks you are wonderful" draai ik liever om: ik kus uitsluitend de persoon die *ik* "wonderful" vind. Zo iemand is er al in mijn leven, dus mijn enige wens op dat gebied is dat zo te houden.

Dan toch maar een haalbare wens voor 2014:


Moet lukken.

Gefopt door Dario Fo

Wie kent de beruchte regisseur Dario Fo niet? De man die in de begintijd van de Stopera De Nederlandse Opera bijna om zeep hielp door een exorbitant honorarium te vragen voor zijn Commedia dell'Arte-achtige regie van Rossini's Il Barbiere di Siviglia? Dus toen ik via de Uitkrant van Den Haag de volgende aankondiging zag:

Opera Paleisgeheimen.

Bijzonder buitentheater van Dario Fo bij archeologisch erfgoed De Stenen Kamer in bosrijk Madestein. 's Middags is het lachen bij de komische familievoorstelling Het huis met zeven kamers. Veertig Dario Fo-acteurs bezingen ‘s avonds het weelderige hofleven in het buitenverblijf van stadhouder Frederik Hendrik en gemalin Amalia van Solms. Met krachtige madrigalen, vurige aria's en zinderende duetten verbeelden zij in de opera Paleisgeheimen de feesten én intriges achter de duinen

tja wat denk je? Dario Fo in Nederland! Gelijk reserveren! Kreeg nog een mail terug van Cultuur Vroondaal dat ik als eerste had gereserveerd. Daar ben ik nu iets minder trots op; ik ben erin getuind :-( Ik zit daar gisterenavond, hoopvol gestemd door de inderdeed prachtige ambiance. De acteurs en actrices staan al opgesteld en zien er fantastisch uit en het mini-orkestje is weliswaar wat weggestopt in een wagen, vanwege de dreigende regen, maar ik ken de pianist en wist: dat zit wel snor. De muziekliefhebber kan niet wachten tot de "krachtige madrigalen, vurige aria's en zinderende duetten" van Sweelinck, Van Eyck, Legrenzi, Gesualdo, Monteverdi en - lokkertje - Constantijn Huygens (u zegt dat hoogstwaarschijnlijk niets, maar het zijn stuk voor stuk topcomponisten) tot klinken komen. De dirigent geeft de opmaat, de pianist heft zijn handen en AUW, een smerig walsje begint te klinken. Zit ik verkeerd? Ben ik bij een concert van Guus Meeuwis beland? Was het maar waar, Guus kan tenminste nog zingen - al is het niet mijn soort muziek. Het tweede lied, waarschijnlijk een uit de reeks van bovengenoemde componisten, liep ongelooflijk uit de hand; op de dirigent letten dames en heren koorzangers. Ook de solisten waren van een matig niveau, zowel vocaal als muzikaal (om van de uitstraling nog maar te zwijgen), met uitzondering van de sopraan die de rol van de jonge Amalia van Solms mocht zingen - grote klasse. Een prachtige stem en een voordracht waarmee je vergat dat ze van die onbenullige teksten stond te zingen. En dat verbaasde mij nog het meest: was Dario Fo zo aan lager wal geraakt dat hij akkoord ging met deze zwakke teksten, die het niveau van een sinterklaasrijmpje hier en daar naar de kroon staken in voorspelbaarheid en slecht lopende ritmiek? En dan de statische regie! Er werd nauwelijks bewogen, van mimiek was geen sprake en het enige décorstuk dat er was - een reusachtige eettafel - werd helaas vooral gebruikt om op te staan. Vlak voor de pauze werden we nog even in spanning gehouden met de belofte dat er na de pauze een ballet zou plaatsvinden. Dit was echt lachen: een soort reusachtig spelletje "witte zwanen, zwarte zwanen" werd gespeeld. In mijn fantasie stelde dit een Pavane voor, waarna hopelijk, zoals het hoort, de wat vlottere Gagliarde zou worden gedanst. Helaas, dit werd niet waargemaakt. Het bleef bij dit dansje dat waarschijnlijk zó uit één van de drie bundels "Kinderzang en Kinderspel" van Pollman en Tiggers was gepikt. Wel liep het koor, dat nu ook wat verder bij de dirigent vandaan stond dan tijdens het openingskoor, nog iets meer uit de pas met de muzikale begeleiding, zodat de dirigent het maar ergens afbrak. Buiten optreden is natuurlijk niet eenvoudig en daarom waren de solisten en belangrijkste koorleden dan ook voorzien van een headsetje. Het bezwaar dat ik voor mijn eigen praktijk altijd tegen dat spul heb is dat je als dirigent je lot in handen legt van de geluidsman. De geluidstechnicus die in de stenen kamer aan de knoppen zat, had helaas absoluut geen kaas gegeten van hoe je een koor afmixt; alles klonk even heterogeen, terwijl er toch - toegegeven - best wel aardige koorstemmen bijzaten. Maar het hield geen enkel verband met elkaar. Vlak voor het eind kwamen er nog wat komedianten op. Schitterende kostuums en ik dacht nog even: daar komt de commedia dell'arte stijl van Dario Fo boven. Helaas: het bleef bij een spelletje slapstick voor beginners, waarna Elizabeth van Bohemen plotseling begon af te geven op onze rederijkers. Het verband tussen deze twee tegengestelde kunstenaarsgroepen ontging mij in de plotselinge snelheid waarin het drama, dat tot dan toe maar niet op gang wilde komen, zich ineens begon te ontwikkelen. Binnen vijf minuten was het nu klaar: Elizabeth werd weggestuurd, Amalia mocht blijven. Balans, heet zoiets. Verbijsterd liep ik direct na de voorstelling terug naar de auto, het aangekondigde drankje ná (dat voor 21.40 tot 22.00 uur stond gepland en geen minuut langer) heb ik maar aan mij voorbij laten gaan. Wat was er gebeurd met ooit Nobelprijswinnar (pun intended) Dario Fo? Onrustig gezocht, maar uit niets bleek dat hij zodanig op zwart zaad zat dat hij dit soort klussen moest aannemen. Toch doorzoeken leverde mij echter op dat Dario Fo óók een in het Westland opererend Theaterkoor is! Hoofdzakelijk amateurs en dat zet het niveau van deze uitvoering natuurlijk in een heel ander daglicht!

De nu 87-jarige regisseur en toneelschrijver Dario Fo gaf in 1999 zijn naam aan een Nederlands theatergezelschap uit het Westland. De theatermakers uit Poeldijk werken sinds die tijd in zijn geest.

Nooit van gehoord! Dat ligt natuurlijk aan mij, maar het had misschien ietsje duidelijker op de aankondiging gemogen; "Theaterkoor Dario Fo" oid, in plaats van alleen de persoonsnaam. Dit was een koude douche, die ik graag had ingeruild voor de pittige regenbui, waar we voor gewaarschuwd waren en waar ik tenminste met plu en regenjas tegen gewapend was.

St. Goethe

Mijn lang weekend Duitsland, met Marit, Annemarie en Richard had een onverwachte verrassing in Münster, toen ik aan de Prinzipalmarkt bij het westportaal van de Lamberti-Kirche eens goed de daar geplaatste 11 heiligen probeerde te herkennen. Er stonden geen namen bij, dus ik moest een beetje afgaan op mijn kennis van de Christelijke iconologie. Links kijk je eerst Christus zelf in het gezicht, iets naar links aan de zijkant zie je de evangelist Mattheus. Rechts herkende ik natuurlijk gelijk Hieronymus (met baard) en Gregorius (met mijter). Allemaal niet zo moeilijk :-). Maar middenvóór - even inzoomen: Ja! Schiller en Goethe! Als resp. de evangelisten Johannes (let op de adelaar) en Lucas (let op het kalfje).

---

Münster is best een mooie stad. Ik was er nog nooit geweest. Wilde natuurlijk onmiddelijk het kerkenpad lopen daar, maar ja, je bent niet alleen hè. Ook een beetje rekening houden met de anderen, dus bleef het wat betreft de Lamberti-kerk bij een foto-shoot met Goethe en Schiller; ik ben niet naar binnen gegaan. Wel bij de Dom, natuurlijk, al was het maar vanwege de astronomische klok! die ik helaas niet heb horen spelen, zoals bij de astronomische klok van Olomouc. En even de kooropgang fotografeuren, wat zou ik graag bij het orgel hebben willen kijken.! Verder ben ik ook niet naar de expositie met politieke spotprenten geweest, maar de poster vond ik toch wel erg mooi:

---

Om deze omissie goed te maken zijn we op de terugweg langs Paleis Het Loo gereden, eigenlijk voor de expositie "Beeld van Beatrix". Paleis Het Loo vindt het gelukkig helemaal niet nodig om iets aan fatsoenlijke bewegwijzering te doen, zodat we in een gigantisch lange rij terecht kwamen, met drommen mensen die het ervoor over hadden om vijf kwartier in de rij in de rij te staan om 5 minuten naar de jurk van Maxima in een vitrine te mogen kijken. Onderweg werden we bezig gehouden met spannende teksten over het koningshuis vanaf Willem I. Achteraf bleek dat we ook wel gelijk via een andere deur naar de portretten van Beatrix hadden kunnen kijken; tamelijk stom van me, want het stond wel ergens - op een héél klein bordje in een héél klein hoekje. :-(

---

Ik ben kennelijk beter in het herkennen van heiligen.