RIP Igor

Op 11 mei 2008 werd Igor dood gevonden. Jarenlang was hij onze trouwe Anolis, een kleurrijke persoonlijkheid. Hij leefde zijn leventje in Marit haar terrarium. Een korte necrologie: Hij heeft een mooi leven gehad; twee vrouwtjes overleefd, die hem geen van tweeën met kinderen hebben opgezadeld; de bak voor zich alleen, slechts gedeeld met vijf Bombinae Orientalis, door mij liefdevol "Paddo's" genoemd, met tot de verbeelding sprekende namen als "Mozart", "Beethoven" en verder weet ik het niet meer. Die paddo's lieten hem met rust, en hij hun. Maar op moederdag werd hij dood gevonden op de bodem van het water waar hij niet zo graag vertoefde. Naar de oorzaak kunnen wij slechts gissen, maar waarschijnlijk was het gewoon zijn tijd. Ik herinner mij de tijd dat ik met mijn kinderen de huisdieren na hun verscheiden mocht begraven in het tegenover mijn huis gelegen Haagse Zuiderpark. Kreeg zwaar de pest in als er weer zo'n aaibaar dier was vertrokken - kon ik weer met mijn huilende kroost een gat graven in de weerbarstige grond, als het meezat ook nog in de vrieskou. Marit is inmiddels 21 en een Anolis is geen cavia of tamme rat. Ik geloof dat ik zelf nog het meest in de rouw was, dus na een foto en het een-twee-drie-in-Godsnaam hebben Marit, Hester en ik het onzielde lichaampje van Igor via het toilet aan het Haagse riool prijsgegeven. Life goes on.

Piranesi - eeuwig modern design

Het was vrijdag wel erg mooi weer, maar ik móest en zou de Piranesi tentoonstelling in het Teylers Museum zien. De bizarre gravures van de kunstenaar die van 1720 - 1778 in Venetië en Rome leefde. Wie kent niet de bekende pr[img_assist|nid=37|title=Piranesi poster|desc=|link=none|align=left|width=70|height=100]ent die Jeroen Krabbé geïnspireerd heeft bij de verfilming van "De ontdekking van de hemel"? Nou, die hing daar dus. Carceri dínvenzione Gelukkig hing er nog meer moois en dat was voor mij een kennismaking met werk van Piranesi dat veel minder bekend is. Trouwens ook een kennismaking met het prachtige Teylers Museum, waar ik ooit wel eens eerder geweest ben, zonder dat het toen veel indruk achter liet. Maar nu liep ik met open mond door de rest van het gebouw heen - ik had helaas niet veel tijd meer om ook de rest van de collectie te bezichtigen. Met dat mooie weer leek een drankje op het terras van Brinkman me wel gepast, maar het was zo onbeschoft druk, dat de mensen bij elkaars tafeltje stonden te wachten of ze aan konden schuiven als jij opstond. Dus binnen gezeten, werden we ook sneller bediend.